Η ήττα της Εθνικής Ελλάδας στα πέναλτι από την Γεωργία και ο αποκλεισμός της από το Euro 2024 πονάει.
Ήταν μια τεράστια ευκαιρία και πιθανό στο μάλλον να μην υπάρξει παρόμοια, για να περάσει η Εθνική μας ομάδα σε ένα μεγάλο τουρνουά.
Από το καλοκαίρι του 14 και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, μέχρι και σήμερα, η Ελλάδα είναι σταθερά απών.
Euro 2016, Μουντιάλ 2018, Euro 2020, Μουντιάλ 2022, αποτελούν διοργανώσεις στις οποίες η χώρα μας δεν κατάφερε να πάει.
Πλέον σε αυτή την «μαύρη» λίστα τοποθετείτε και το Euro 2024.
Κρίμα θα πει κάποιος, αδικο κάποιος άλλος, καλά να πάθουμε ένας τρίτος.
Προσωπικά ήθελα πολύ το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να βρεθεί στα τελικά του Euro 2024, να ξανά νιώσουμε πως είναι η… ζωή όταν παίζεις σε ένα μεγάλο τουρνουά & να περιμένεις το τουρνουά με άλλη αγωνία.
Πλέον θα είσαι με κάποια χώρα που είτε συμπαθείς, είτε έχεις ποντάρει στο στοίχημα.
Ελλάδα φυσικά δεν υπάρχει & τη θέση μας θα πάρει η Γεωργία, η οποία θα παίξει σε ένα όμιλο με Πορτογαλία, Τσεχία και Τουρκία.
Πολλά έχουν γραφτεί – υποθεί για την επόμενη μέρα της Εθνικής, νέος προπονητής, νέοι τεχνικοί διευθυντές, νέες κλήσεις, ωστόσο δυστυχώς τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Μετά το ηχηρό χαστούκι από τους Γεωργιανούς, το οποίο πονάει περισσότερο γιατί η Ελλάδα συνολικά ηταν το φαβορί & αποτέλεσε καλύτερη ομάδα, οι αλλαγές είναι δεδομένες.
Ο Γκουσταβο Πογετ θα αποχωρήσει από την τεχνική ηγεσία, θα αλλάξουν ορισμένα πόστα εντός της Εθνικής, ίσως 1-2 παίκτες να σταματήσουν και πολύ πιθανό κάποιοι άλλοι που παραγκωνίστηκαν να γυρίσουν πίσω.
Συζητήσεις λογικές και αναμενόμενες μετά από την αποτυχία για πρόκριση στο Euro.
Ευθύνες φυσικά και βαραίνουν τον προπονητή, που έκανε κακό διάβασμα του αντιπάλου, δεν ρίσκαρε κατά τη διάρκεια του αγώνα, άφησε μέσα στο παιχνίδι τον Μπακασετα που ήταν ο χειρότερος παίκτης της «γαλανόλευκης» δεν του βγήκαν οι αλλαγές και πήγε στα πέναλτι με κακή σειρά εκτελεστών.
Φυσικά εάν έπαιρνε τη πρόκριση θα γινόταν «μάγκας» καθώς στην Ελλάδα αυτή η νοοτροπία επικρατεί.
Ωστόσο η εικόνα και η προσέγγιση του αγώνα δεν το δικαίωσαν.
Παθος και όρεξη υπήρχαν, για να μην αδικήσουμε κανένα. Έβλεπες ότι το ήθελαν οι Έλληνες διεθνείς παίκτες.
Ωστόσο έλειψε ο τρόπος. Και απέναντι σε μια Γεωργία που είχε 9 μέτριους ποδοσφαιριστές, τον Κβαρατσχελια και τον Μαμαρντασβιλι, μοιραία θα πει κανείς ήρθε ο αποκλεισμός.
Κρίμα φυσικά για όλα τα παιδιά καθώς σε όλη αυτή την διαδρομή το προσπάθησαν αρκετά.
Έδωσαν τα πάντα και σίγουρα τους πόνεσε περισσότερο ο αποκλεισμός.
Παιδιά που είναι στα 29-30-31-32 ίσως να μην ξανά φτάσουν τόσο κοντά στο να παίξουν σε ένα μεγάλο τουρνουά.
Ο Μπακασετας που πήρε το περιβραχιόνιο και θέλησε να ηγηθεί, ήταν ο μοιραίος που έχασε το πέναλτι.
Ο Γιακουμάκης που μπήκε για να σκοράρει και να μας δώσει τη πρόκριση, ήταν άστοχος και αυτός.
Ο Τσιμικας, ο παίκτης της Λίβερπουλ που κάνει προπονήσεις με παίκτες top επιπεδου ήταν σκιά του εαυτού του.
Ο Μαυροπανος με τον Χατζηδιακο, ο Μάνταλος και ο Μασουρας ήταν αυτοί που «διασώθηκαν» και ξεχώρισαν, χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να δώσουν την πρόκριση.
Και τέλος το ατόφιο ταλέντο του Κωνσταντελια που τον έβλεπες και έλεγες αυτός ναι κάτι κάνει.
Έπαιρνε τη μπάλα έκανε μερικές κινήσεις, κάποιες ενέργειες, έδειχνε κάτι.
Ο «Ντελιας» που είναι το μέλλον της Εθνικής και μακάρι να μπορέσει να δώσει πράγματα & ότι δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι.
Όπως και ο Φώτης Ιωαννιδης που πάλευε μόνος του σε ένα άχαρο – κακό ρόλο.
Υ.Γ προφανώς και ευθύνες δεν ρίχνουμε στους παίκτες για να τους κατηγορήσουμε. Ωστόσο όπως θα έπαιρναν τα εύσημα εάν η Εθνική περνούσε, έτσι πρέπει να δεχτούν και την κριτικη για την αποτυχία.
Δυστυχώς η ζωή του ποδοσφαιριστή ειναι αυτή. Δοκάρι και μέσα θεός. Δοκάρι και έξω άχρηστος.
Προφανώς και είναι λάθος, αλλά η συγκεκριμένη κατάσταση στην Ελλάδα δεν αλλάζει.
