Ο Αύγουστος δεν είναι απλώς ένας μήνας. Είναι εποχή από μόνος του!

Είναι το αποκορύφωμα του καλοκαιριού, η κορύφωση της προσμονής, ο μήνας που όλοι – συνειδητά ή όχι – χτίζουμε τις αναμνήσεις μας.

Μέσα στη ζέστη του, η Ελλάδα αλλάζει ρυθμούς. Οι πόλεις αδειάζουν, τα χωριά γεμίζουν, οι παραλίες γίνονται μικροί παράδεισοι όπου όλοι ψάχνουν λίγη δροσιά – και λίγη λησμονιά. Η άσφαλτος βράζει, οι πατημασιές στην άμμο καίνε, τα νερά όμως είναι βάλσαμο. Και οι ψυχές – χαλαρώνουν.

Αύγουστος είναι τα μεσημέρια με κλειστά παντζούρια, ανεμιστήρες που γυρίζουν ράθυμα και τζιτζίκια που τραγουδούν σαν να κρατούν ρυθμό στο πιο μακρύ σιέστα του χρόνου. Είναι το χωμάτινο δρομάκι που οδηγεί στο εξοχικό, το παλιό ραδιόφωνο που παίζει Μοσχολιού, Καζαντζίδη ή ένα καλοκαιρινό hit που κολλάει στο μυαλό.

Είναι τα βραδινά γλέντια στις πλατείες με τα πανηγύρια, τους χορούς, τις μπύρες που ιδρώνουν πάνω στα τραπέζια και τα γέλια που φτάνουν μέχρι τα αστέρια.

Είναι τα παγωτά που λιώνουν στο χέρι, τα χείλη που βρίσκουν άλλα χείλη κάτω από το φως του φεγγαριού, οι έρωτες που γεννιούνται χωρίς πρόγραμμα και συχνά χωρίς συνέχεια – αλλά για κάποιο λόγο, μένουν αξέχαστοι.

Ο Αύγουστος είναι το τραγούδι που ακούς σε επανάληψη στο αυτοκίνητο, με τα παράθυρα ανοιχτά και το αλάτι ακόμα πάνω στο δέρμα. Είναι οι δρόμοι χωρίς μποτιλιάρισμα, το βραδινό μπάνιο στη θάλασσα, το ραχάτι σε μια αιώρα και το φως – αυτό το φως του ελληνικού καλοκαιριού που δεν μοιάζει με κανένα άλλο στον κόσμο.

Είναι ένα μικρό καλοκαίρι από μόνος του.

Κάποιοι τον λένε «παρατεταμένο Σάββατο» του χρόνου. Άλλοι τον φοβούνται γιατί φέρνει τον Σεπτέμβρη μια ανάσα πιο κοντά.

Μα ο Αύγουστος δεν πρέπει να κουβαλά άγχος. Είναι ο μήνας της απελευθέρωσης, της επιστροφής στις ρίζες, της απλότητας. Του τώρα.

Γιατί ο Αύγουστος μάς μαθαίνει να ζούμε λίγο πιο αργά, λίγο πιο ανθρώπινα, λίγο πιο πολύ.