Η τραγωδία στα Τέμπη είναι ένα δυστύχημα το οποίο έχει σκορπίσει θλίψη σε όλη τη χώρα.

Αλώστε το νούμερο των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους, προκαλεί ανατριχίλα και συνάμα οργή, για την ανευθυνότητα που διακατέχει όσους ήταν συντελεστές για να γραφτεί μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της χώρας.

Μεταξύ των ατόμων που επιβίωσαν, είναι και μια πρώην παίκτρια του Big Brother.

Ο λόγος για την Ευδοκία Τσαγκλή, η οποία βρισκόταν στο 3ο βαγόνι του IC62, με τις αποκαλύψεις της να είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστικές.

«Ήμουν στο βαγόνι τρία, μέσα στο οποίο ήταν και μια άλλη κοπέλα μαζί με την γάτα της. Την πηγαίναμε βόλτα πάνω, κάτω και παίζαμε μαζί της. Γελάγαμε. Πού να φανταστούμε τι θα γινόταν μερικά λεπτά μετά. Είχα μόλις προλάβει να καθίσω. Νιώθω το βαγόνι να γυρνάει και εγώ να χτυπάω δυνατά το μέτωπο μου και τη μύτη μου σε σκληρή επιφάνεια. Ενστικτωδώς γίνομαι “μπάλα” για να προστατέψω το σώμα μου.

Πιάνει αμέσως φωτιά και νοιώθω τις φλόγες πάνω μου. Καίγονται τα μαλλιά μου. Ψάχναμε να βρούμε τρόπο να εγκαταλείψουμε το βαγόνι. Ξαφνικά βρίσκουμε μια διέξοδο μέσα από τα συντρίμμια και τότε συνειδητοποιούμε ότι η απόσταση που μας χωρίζει από το έδαφος ήταν ίση με δυο ορόφους πολυκατοικίας.

Τι είχε συμβεί; Ένα άλλο βαγόνι βρισκόταν κάτω από το δικό μας.

Μέσα στον πανικό τους, κάποιοι επιβάτες άρχισαν να πηδούν στο κενό μην υπολογίζοντας την απόσταση. Πήδαγαν και μετά δεν ακούγαμε φωνές. Δεν ξέρω τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι. Επέζησαν; Τραυματίστηκαν και έχασαν τις αισθήσεις τους; Ειλικρινά δεν ξέρω.

Επιλέγω να πηδήξω προσπαθώντας ωστόσο να μειώσω το ύψος.

Γαντζώθηκα κυριολεκτικά από τις εξωτερικές επιφάνειες του βαγονιού, όσο μπορούσα τουλάχιστον να κρατηθώ και μετά πέταξα το μπουφάν μου κάτω ώστε να πέσω πάνω του μήπως και μειώσω το ρίσκο της πτώσης. Δυστυχώς όμως έπεσα πάνω σε μια πέτρα και έτσι έσπασα τη λεκάνη μου.

Όσοι κατάφεραν να την ακολουθήσουν, τραυματίστηκαν κι αυτοί. Από την αδρεναλίνη όμως, που οδηγεί σε άμεση σωματική αντίδραση, δεν αισθάνονταν πόνο. “Σηκωθήκαμε κι αρχίσαμε να τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Απλά τρέχαμε και δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον, ευχαριστώντας τον Θεό που είμαστε ζωντανοί» ήταν τα λόγια της.