Η αυτοκαταστροφική ντίβα του τραγουδιού, που σαν σήμερα θα γινόταν 38 χρονών, μέσα από το καταπληκτικό ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια, στις πιο ανέμελες στιγμές της ζωής της

”Life’s short. Anything could happen, and it usually does, so there is no point in sitting around thinking about all the ifs, ands and buts.”
Amy Winehouse

Στις 23 Ιουλίου του 2011, η είδηση ότι βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της στο Λονδίνο θα κάνει τον γύρο του πλανήτη, σκορπώντας θλίψη όχι μόνο στους φανατικούς θαυμαστές της αλλά και σε όλους εκείνους που είδαν στην αισθαντική χροιά της φωνής της ένα μουσικό διαμάντι που είχε ακόμα να δώσει πολλά. Είχε ήδη προλάβει να κυκλοφορήσει 2 διαχρονικά άλμπουμ, το Frank και το Back to Black και να τιμηθεί με 5 Grammy.

Η Αγγλίδα τραγουδίστρια και συνθέτρια, γνωστή για τα δυναμικά της κοντράλτο φωνητικά και την εκλεκτική μίξη διάφορων μουσικών ειδών, συμπεριλαμβανομένων της σόουλ, τζαζ και Rhythm n Blues μουσικής σκηνής. Το πρώτο της άλμπουμ της, Frank, απέσπασε θετικές κριτικές στο Ηνωμένο Βασίλειο και προτάθηκε για βραβείο Μέρκιουρι. Το επόμενο άλμπουμ της Back To Black, που κυκλοφόρησε το 2006, προτάθηκε για έξι υποψηφιότητες των βραβείων Γκράμι και κέρδισε πέντε βραβεία, κατακτώντας το ρεκόρ για τις περισσότερες νίκες από γυναίκα καλλιτέχνιδα σε μία βραδιά, και κάνοντας έτσι την Γουάινχαουζ την πρώτη Βρετανίδα καλλιτέχνιδα η οποία κέρδισε πέντε βραβεία Γκράμι, συμπεριλαμβανομένων τριών βραβείων της κατηγορίας Μπιγκ Φορ (Big Four, μουσικός όρος για τα τέσσερα πιο σημαντικά βραβεία Γκράμι: βραβείο για τον Δίσκο Της Χρονιάς, βραβείο για την Ερμηνεία Της Χρονιάς, βραβείο για τον Καλύτερο Πρωτοεμφανιζόμενο Καλλιτέχνη και βραβείο για το Τραγούδι Της Χρονιάς).

Στις 14 Φεβρουαρίου 2007, κέρδισε ένα βραβείο Μπριτ, αυτό της Καλύτερης Βρετανίδας Γυναίκας Καλλιτέχνιδας, ενώ είχε προταθεί επίσης για το βραβείο Καλύτερου Βρετανικού Άλμπουμ. Έχει κερδίσει τρεις φορές το βραβείο Ίβορ Νοβέλλο, μία φορά το 2004 για το Καλύτερο Εναλλακτικό Τραγούδι (σε μουσική και στίχους) για το τραγούδι Stronger Than Me, μία φορά το 2007 για το Καλύτερο Εναλλακτικό Τραγούδι για το τραγούδι Rehab, και μία φορά το 2008 για το Καλύτερο Τραγούδι (σε στίχους και μουσική) για το τραγούδι Love Is A Losing Game, μεταξύ άλλων σημαντικών διακρίσεων. Η Γουάινχαουζ έχει αναγνωριστεί ως επιρροή για την ανάπτυξη της καριέρας πολλών γυναικών καλλιτεχνών της σόουλ μουσικής, καθώς και για την ανανέωση της Βρετανικής μουσικής.

Η Γουάινχαουζ βρέθηκε νεκρή στις 23 Ιουλίου 2011 στο σπίτι της στο Λονδίνο. Αιτία του θανάτου σύμφωνα με τους ιατροδικαστές ήταν υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ μετά από περίοδο αποτοξίνωσης.[13] Η οικογένεια της Γουάινχαουζ και φίλοι της παρακολούθησαν την κηδεία της στις 26 Ιουλίου. Το 2011, το άλμπουμ της Back To Black έγινε το πιο επιτυχημένο άλμπουμ του 21ου αιώνα σε πωλήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο Βρετανός σκηνοθέτης Ασίφ Καπάντια βγάζει ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ το «Amy». Πέντε χρόνια πριν, μας προσέφερε το «Senna», ένα πορτρέτο του λατρεμένου οδηγού της Formula 1 που έφυγε από τη ζωή στην ακμή του, ξαφνικά και τραγικά, αφήνοντας πίσω ορδές θαυμαστών να θρηνούν (ακόμα και σήμερα) τον χαμό του. Αυτό το – επάξια – πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ είδε ο στενός κύκλος φίλων και συγγενών της Γουάινχαουζ κι αποφάσισε να του εμπιστευτεί τόσο το προσωπικό και ακυκλοφόρητο αρχειακό υλικό τους όσο και, ακόμα πιο σημαντικά, τις προσωπικές τους εξομολογήσεις σε ένα μικρόφωνο, χωρίς κάμερες και φώτα (αν και σε μερικές περιπτώσεις ο Καπάντια αναφέρει πως είχε κάμερες, απλά χρησιμοποίησε μόνο το ηχητικό υλικό).

Η σκηνοθετική του ματιά σχεδόν κλινική, θαρρείς αποστασιοποιημένη: οι εικόνες, τα προσωπικά videos αλλά και εκείνα που έχουν ιδωθεί εκατομμύρια φορές στο διαδίκτυο, μιλούν από μόνα τους, με extra αφηγηματικό χαλί τους ανθρώπους της ζωής τής Amy.

Ακόμα και χωρίς προσωπική φωνή και με – φαινομενικά – αντικειμενική ματιά, ο Καπάντια συνδυάζει έξοχα τόσο έναν φόρο τιμής στην Έιμι, τη γυναίκα και τη μουσικό, όσο – πιο σημαντικά – κι ένα δικό του σιωπηλό «κατηγορώ», απέναντι σε όλους: στην αδύναμη μητέρα, στον πατέρα που βρήκε την «κότα με το χρυσό αυγό» στο πρόσωπο της κόρης που τον λάτρευε σαν είδωλο (τώρα ο Μιτς Γουάινχαουζ κατηγορεί τον Καπάντια για διαστρέβλωση της εικόνας του και απειλεί με δικιά του version των γεγονότων…), στον πρώην σύζυγο, Μπλέικ Φίλντερ-Σίβιλ, ένα παρασιτικό υποκείμενο που τη χρησιμοποίησε θρασύτατα και την εξέθεσε στα βαριά ναρκωτικά, στους φίλους που τη λάτρευαν μεν αλλά στάθηκαν αδύναμοι να τη βοηθήσουν στην μεγάλη της ανάγκη, στη φρενήρη καταδίωξή της από τα media που την οδήγησαν στην προφητική της «τρέλα», στο ίδιο το ευρύ κοινό, το οποίο κατασπάραξε όλες τις άσχημες λεπτομέρειες που του (μας) πλάσαραν καθημερινά και τη μεταμόρφωσε στη συνείδησή του από νέα μουσική ιδιοφυία σε γελοία «τελειωμένη» καρικατούρα, αλλά και στην ίδια την Έιμι, και σε αυτή τη μάλλον ανέκαθεν ενυπάρχουσα εσωτερική της πάλη: μεταξύ του πάθους για ζωή και δημιουργικότητα, και την αυτοκαταστροφή. Έτσι συμπληρώνει το puzzle τής ζωής τής Έιμι Γουάινχαουζ ένας δημιουργός που επάξια πλέον θεωρείται ένας εκ των σημαντικότερων της γενιάς μας στο είδος του.

Η Έιμι δεν είναι πια εδώ. Το «Amy», όμως, θα αποτελεί ίσως για πάντα τον πληρέστερο, αξιοπρεπέστατο και πιο αντάξιο του έμφυτου αστεριού της, φόρο τιμής. Και η έντονη ματιά της, και η ιδιαίτερη χροιά τής φωνής της, και τα έξοχα αυτοβιογραφικά της τραγούδια, θα επιζήσουν πολύ περισσότερο από την ασχήμια και την τραγωδία τουλάχιστον του δεύτερου μισού της σωματικής της παρουσίας στη Γη. Εμείς, πάντως, κρατάμε την εικόνα του πρώτου πλάνου, της ανέμελης 14χρονης που τραγουδά χαμογελαστά «Happy Βirthday».