Adolescence: Μια σειρά στο Netflix που πρεπει να δει κάθε γονιός-γιατί το παιδί σου δεν είναι πάντα ασφαλές πίσω απο μια κλειστή πόρτα και μία οθόνη

Όταν ξεκίνησα να παρακολουθώ τη σειρά Adolescence στο Netflix, δεν περίμενα πως θα
με διαλύσει τόσο εσωτερικά. Δεν είναι απλώς μια δυνατή ιστορία. Είναι καθρέφτης, γροθιά
στο στομάχι, και ταυτόχρονα μια κραυγή που λέει: “Κοίτα τι μπορεί να συμβεί όταν δεν
βλέπεις.”
Η ιστορία επικεντρώνεται στον 13χρονο Τζέιμι Μίλερ (Owen Coooper) , ο οποίος
συλλαμβάνεται για τη δολοφονία της συμμαθήτριάς του , Κέιτι Λέοναρτν. Παρά την αρχική
του άρνηση , η αστυνομία διαθέτει αδιάσειστα στοιχεία για την ενοχή του . Καθώς η
υπόθεση εξελίσσεται , αποκαλύπτεται οτι ο Τζέιμι είχε επηρεαστεί από τοξικό διαδυκτικό
περιεχόμενο και μισογυνικές ιδεολογίες. Η σειρά πέρα από οτι εξετάζει τις ψυχολογικές και
κοινωνικές επιπτώσεις του εγκλήματος , τόσο για τον ίδιο όσο και για την οικογένειά του ,
θίγει και άλλα θέματα όπως η τοξική αρρενωπότητα και η επιρροή των κοινωνικών μέσων
στους εφήβους .
Κάθε επεισόδιο της σειράς είναι γυρισμένο σε μία συνεχόμενη λήψη (one-shot)
προσδίδοντας μια αίσθηση αμεσότητας και έντασης.
Επίκη και συγκλονιστική η ερμηνεία στη ρόλο της τραγικής φιγούρας του πατέρα . Ένα
βλέμμα άδειο, σαν να του έσβησαν τη ζωή από μέσα. Η εσωτερική του σύγκρουση: να θέλει
να προστατέψει το παιδί του, αλλά και να νιώθει ο ίδιος ένα απύθμενο βάρος ευθύνης.
Στιγμές σιωπής που φώναζαν πιο δυνατά από κάθε διάλογο. Ένιωθα τον κόμπο στον λαιμό
του να ανεβαίνει και μέσα μου, να γίνεται δικός μου. Μπορεί να είναι ο πατέρας του θύτη
αλλά βιώνει τον θάνατο του δικού του παιδιού, μπαίνοντας στο άδειο δωμάτιο του γιου
του επισφραγίζει με μία φράση όλη τη σειρά : “Νόμισα ήταν ασφαλής κλεισμένος στο
δωμάτιό του …”
Κι εκεί κάπου, η σειρά άνοιξε έναν ακόμα κύκλο σκέψεων – για το κινητό, για το διαδίκτυο,
για τον κόσμο που υπάρχει μέσα σε μια οθόνη. Πόσο εύκολα μπορεί ένα παιδί να εκτεθεί σε
σκοτεινά μονοπάτια, να παρασυρθεί, να χαθεί μέσα σε likes, σε μηνύματα, σε ψευδείς
ταυτότητες και επικίνδυνες ιδέες. Και πόσο δύσκολο είναι για εμάς, τους γονείς, να
διεισδύσουμε εκεί μέσα χωρίς να γίνουμε «εισβολείς» στη ζωή τους.

Αλλά τελικά, ποιος φταίει; Ο γονιός που δεν είδε τα σημάδια; Η κοινωνία που έφτιαξε το
περιβάλλον στο οποίο αναπτύχθηκε αυτή η συμπεριφορά; Το παιδί που μπλέχτηκε σε
κακές επιρροές; Στην πραγματικότητα, όλοι φταίνε λίγο – και κανείς δεν φταίει μόνος του.
Είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς αποφάσεων, μιας σειράς στιγμών που δεν πήραμε ή
πήραμε λάθος.
Η Adolescence με έκανε να καταλάβω πως δεν είναι αρκετό να απαγορεύεις ή να ελέγχεις.
Πρέπει να επικοινωνείς. Να οικοδομείς εμπιστοσύνη. Να διδάσκεις, όχι μόνο να προσέχει το
παιδί σου, αλλά και να σκέφτεται. Να αναγνωρίζει τι είναι υγιές και τι όχι. Και κυρίως, να
ξέρει πως ό,τι κι αν του συμβεί, είσαι εκεί – χωρίς να το κρίνεις, μόνο να το κρατήσεις.
Ως μητέρα, συχνά αναρωτιέμαι: τι κάνουμε λάθος; Ή, ακόμα πιο δύσκολα: τι δεν κάνουμε
σωστά; Μήπως δεν ακούσαμε αρκετά; Μήπως δεν ρωτήσαμε όταν έπρεπε; Μήπως
φοβηθήκαμε να δούμε την αλήθεια;
Δεν έχω όλες τις απαντήσεις. Αλλά αυτό που ξέρω είναι πως όσο έχουμε τη δύναμη να
στεκόμαστε δίπλα στα παιδιά μας – όχι μόνο με λόγια, αλλά με αλήθεια, με αγάπη, με
ουσιαστική παρουσία – δεν είναι αργά.